Bir varmış, bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde develer tellal iken pireler berber iken bir ağacın dalında yaşayan minik bir tırtıl varmış. Etrafında özgürce uçuşan rengarenk kelebeklere özenir, niye kendinin de öyle olamadığını düşünür, buna hayıflanıp dururmuş. Bir gün etrafındakileri, başka bir gün kendini suçlarmış. Yine böyle söylenip durduğu bir gün yanına bembeyaz, kanatlarının etrafında kırmızı çizgiler olan bir kelebek konmuş.
Tırtıl ona bakarak somurtmaya başlamış, biryandan da içinden konuşuyormuş: ”Neden ben olamıyorum?” diye.
Bunu duyan kelebek ona bakmış

“Yeteri kadar istemiyorsun” demiş.
“İstiyorum ama nasıl yapacağımı bulamıyorum, sen bana anlatır mısın?”
Ve kelebek başlamış anlatmaya:
Işığın rehberliğinde, eğer ışığı rehber olarak kabul edersen, dönüşümünü yaratan en güçlü şifa yönteminin işleyişini başlatmış olursun. ”Işık ne?” dersen senin varoluşun, hücre çekirdeğinin hard diski, ana kaynağındır. Her kültürde farklı isimlerle tanımlansa da (prana, chi, ki, dharma,nur)hepsi aynı şeye işaret eder. Bir’in sonsuz sınırsız koruyucu, merhametli enerjisi. Senin dönüşümünü yaratacak senden sana bir ışık, bir sevgi devrimidir. Işık merkezli bilinçle çalışmalısın ki, dönüşümün tohumları var olan her hayalci hücrene ekilsin. Sevgi kainatın cevheridir, öz kaynağındır. Eğer sen bununla uyumlu olursan her şeyle uyumlu olursun.
Şimdiki gibi sebep ararsan sebep çok ve hiç bitmez. Bunlarla uğraşmak yerine kendini nur frekansı ile uyumlamaya ne dersin?

Nurdan ayrı olduğunu düşünmek, kendini bedenden ibaret sanmak seni tırtıl olarak tutar.
Ve tırtıl öyle derinlere dalmış ki, kelebeğin uçup gittiğini fark etmemiş bile.
Sevgi demiş, sevgi…
Kelebek olmam için sevgi , özgürleşmem için sevgi…..
Tırtılın kelebeğe dönüşmesi için sevgi ……..

Haftanız sevgi bilinciyle geçsin !!!!